Ron Paul on CNBC's Kudlow & Company
Wednesday, March 26, 2008
Tuesday, March 25, 2008
Dla Polskich Zolnierzy w Iraq " Ku chwale Ojczyzny" see Monte Casino
Dla Polskich Zolnierzy w Iraq " Ku chwale Ojczyzny" see Monte Casino
Jan Paweł II - Papież ważne słowa
John Paul II, WE LOVE YOU
Jan Paweł II - Papież ważne słowa
John Paul II, WE LOVE YOU
Monday, March 24, 2008
New evidence on Katyn forest massacre cover-up
New evidence on Katyn forest massacre cover-up
New evidence on Katyn forest massacre cover-up
Polska Gazeta ^ | March 2, 2008 | Herbert Romerstein
COVER UP FOR THOSE WHO CARRIED OUT MASS MURDER
By Herbert Romerstein
When the Nazis announced on April 12, 1943 that they had found the bodies of thousands of Polish officers who had been murdered by the Soviets in Katyn forest, most Americans did not believe them. The Nazis were known to commit mass murder and the extensive propaganda campaign in the United States in support of the Soviet Union had affected the thinking of most Americans.
But the Poles knew the truth. They had been asking the Soviets about the missing men for almost two years. And some Americans knew the truth because they understood the Soviet Union and its history. But, it took some time before these voices of truth could be heard.
The Soviets broke relations with the Polish Government in exile in London because the Poles had asked for an International Red Cross investigation. The Soviets claimed to have been insulted. And they used that as an excuse for recognizing a puppet Polish government that the Soviets set up in Lublin.
The American communists joined in the Soviet propaganda campaign. Corliss Lamont, a millionaire communist propagandist, wrote "Soviet Russia's severance of relations with the Polish Government-in-Exile, over the Nazi-inspired charge that the Russians murdered 10,000 Polish army officers, shows clearly the danger to the United Nations of the splitting tactics engineered by Hitler and definitely helped along by the general campaign of anti-Soviet propaganda carried on during recent months in Britain and America. According to the London Bureau of the New York Herald Tribune, 'It is a safe assumption that the Poles would not have taken so tough an attitude toward the Soviet Government if it had not been for the widespread support Americans have been giving them in the cases of Henry Ehrlich and Victor Alter.'"
The reference was to the widespread protests by Jewish and trade union organizations when the Soviets admitted that they had executed Ehrlich and Alter who were leaders of the "Bund", the Jewish trade union organization. According to the communist Lamont, "The shameful anti-Soviet agitation around the Alter-Ehrlich case was followed by the collaboration with Goebbels' propaganda around the German mass murders of Poles." The Polish government had protested to the Soviets about Ehrlich and Alter.
Lamont also quoted from "Professor Lange at the University of Chicago" in support of the communist line. We now know that Oscar Lange had been recruited as an agent of the NKVD by Boleslaw Gebert.
Gebert himself wrote communist propaganda in support of the Soviet Union's false story. In one of his pamphlets, he attacked the commander of the Polish forces fighting in Italy against the Nazis, General Marjan Kukiel. According to Gebert, who was sitting safely in the United States, General Kukiel, who was leading troops in combat against the Nazis, was "Siding with the Germans in their accusations that the Soviet Union was responsible for slaughtering Polish officers and soldiers in the forest of Katyn. The world knew that this unspeakable crime was the work of the Germans…." His pamphlet was published by the communist front "Polonia Society of the International Workers Order". He was the head of that organization, which, of course, did not speak for the majority of Polish-Americans.
Not only did communists and NKVD agents carry out the propaganda campaign but, unfortunately, the United States government helped them. The Office of War Information (OWI) tried to intimidate the Polish-American radio stations and newspapers when they told the truth about the Soviet atrocity against the Poles.
Alan Cranston was head of the Foreign Language Division of the OWI and later a U.S. Senator from California. He called a meeting of OWI officials because the Polish-American radio stations "had taken a rather antagonistic attitude toward Russia" on the Katyn forest issue. Cranston felt that this "was inimical to the war effort and should be straightened out". The radio stations and newspapers were contacted and threatened with being closed down if they continued to tell the truth about the Soviet Union.
In 1952 the U.S. Congress held hearings on Katyn. More Americans learned the truth. When the Soviets recaptured the Smolensk area, they organized their own tribunal to "investigate" the murder of the Polish officers. The American press in Moscow was invited to observe. The American ambassador, Averell Harriman, sent his young daughter to represent the American Embassy. Years later she was asked by the Congressional committee investigating Katyn why her father had sent her instead of someone who was older or was a medical authority. She answered that the Soviets might not have allowed someone more experienced but it would be difficult for them to refuse her. She had believed the Soviet propaganda line; but by 1952 when she testified before the committee, she knew that the Soviets had committed the crime. She testified that she had thought that the Germans did it because the bodies were laid out in methodical manner. Apparently, she thought that the Russians could not do anything in an orderly way.
At the time of the German announcement of Katyn the American ambassador was William Standley. He understood the Soviet Union and did not trust them. He made the mistake of speaking openly to the American correspondents in Moscow. One of them represented the "Daily Worker", the Communist Party USA newspaper. She was called Janet Weaver. She was actually Janet West Ross, the wife of the American Communist Party representative to the Comintern. She regularly reported Ambassador Standley's comments and other information gleaned from conversations with American officials to Dimitrov, head of the Comintern. He passed them on to Molotov. We found a collection of her reports in the Comintern Archives in Moscow. On March 8, 1943, she reported to Dimitrov that Ambassador Standley had revealed to the American journalists that the Soviets were concealing from the Russian people the truth about the massive amount of American war materials supplied. Two days after her report, Harry Hopkins pressed President Roosevelt to remove Ambassador Standley. Hopkins succeeded, and Standley was replaced by the naïve Averill Harriman, who was much more acceptable to the Soviets. It was only in the 1980s that we learned of the evidence that Hopkins was an NKVD agent.
President Roosevelt had heard from Winston Churchill the truth about Katyn. Churchill shared with Roosevelt the information he had received on the Soviet responsibility for the murders. However, when Roosevelt heard from his own representative, George Earle, former governor of Pennsylvania, that he had information that the Soviets had committed the crime, he refused to listen. Earle had been sent by the President to Turkey and Bulgaria under diplomatic cover to report directly to the President, about the Balkans. Before seeing the President, Earle spoke to his friend Joe Levy, of the "New York Times". Levy warned him that "Harry Hopkins has complete domination over the President and the whole atmosphere over there is 'pink'." He advised Earle to be careful when he told the President the truth about Russia. Later, Earle told the President that he wanted to go public about Katyn, Roosevelt wrote to him "I specifically forbid you to publish any information or opinion about an ally that you may have acquired while in office or in the service of the United States Navy."
Lt. Col. John Van Vliet, Jr. was an American prisoner of war in Germany. He was one of the Allied officers brought by the Germans to Katyn in 1943. When he returned to the United States in 1945, he wrote a report for the United States government revealing his knowledge of the Soviet responsibility for the murders. His report was marked "Top Secret".
The Polish-American community continued to speak out on the truth about Katyn. After the war, they got two valuable allies. One was Arthur Bliss Lane, the U.S. ambassador to Poland 1944-1947. His book "I Saw Poland Betrayed", published in 1948, was the first time many Americans heard the truth about Katyn. The other was Julius Epstein. He was an Austrian born Jew who had escaped from the Nazis. He was now an American citizen and a prominent journalist. Epstein opposed both the Nazis and the Communists. During the war, he had worked for the Office of War Information and was horrified by the pro-Soviet propaganda he saw that agency promoting.
In 1949, Epstein joined Ambassador Lane in forming the "American Committee for the Investigation of the Katyn Massacre". The Committee in coordination with the Polish-American community published pamphlets and articles telling the American people the truth about Katyn.
The Voice of America, the official voice of the American government, briefly mentioned the formation of the Committee, but refused to broadcast former Ambassador Lane's speech. When Epstein visited officials of Voice of America in New York and Washington, he demanded to know why they were not telling the truth about Katyn. They answered "We are playing down Katyn, because it would create too much hatred against Stalin among the Poles." When Epstein asked whether they wanted to create love for Stalin among the Poles at the American taxpayer expenses, he got no answer.
Count Joseph Czapski, a Polish officer had been imprisoned by the Soviets with the other Polish officers. He was released when the Soviets thought that he would be valuable for their propaganda to the West. Instead he represented General Anders in investigating the whereabouts of the missing Polish officers. He was the source of much of the information about the Soviet attempt to cover up before the bodies were found. When Count Czapski visited the United States, the Voice of America asked him to make a broadcast. He submitted the text in advance. Voice of America officials crossed out any reference to the Soviet crime. He could not even mention the word Katyn.
When Julius Epstein learned of the existence of the Van Vliet report, he and Ambassador Lane asked Congress to obtain the report. Representative George A. Dondero of Michigan began a campaign to get the Army to release the report. After many excuses, it became apparent that the report was missing. Finally the Army revealed that immediately after Col. Van Vliet submitted his report, it was sent to the State Department. There were no carbon copies kept by the Army. The State Department claimed to know nothing about it. It is interesting to note that the report went to that part of the State Department headed by Alger Hiss. We now know that Alger Hiss was a Soviet spy. So we can understand the disappearance of the document.
It was only in May 1951 that the Voice of America would allow some discussion of the subject. But even after that, the cover up of the Soviet crime continued, with only occasional mention of the Soviet crimes.
In 1978 at a writer's conference in Poland, the prominent writer and poet Andrzej Braun spoke out against the censorship of the truth about Katyn. The Voice of America Warsaw correspondent, Ron Pemstein, sent a report on Braun's speech to Washington. Pemstein reported that the poet cited as an example of censorship the refusal to tell the truth about "the murder of Polish officers by the Soviet Union at Katyn forest in 1940". A half an hour after the story reached Washington, the Voice of America had edited out the words "by the Soviet Union" and the date "1940". The story simply said "Braun cited the murder of Polish officers in World War II." Eleven Polish-Americans working at Voice of America sent a protest to the head of the Voice's European Division. He called a meeting and scolded them for complaining. Remember, this happened during the Jimmy Carter Administration in 1978. When this story appeared in the press, Voice of America director Peter Straus said that the censorship was a "error in judgment by the news editor." But more and more Americans were learning the truth. By the 1980s during the Reagan Administration most American knew the truth about Katyn.
In the years between 1945 and 1991, the KGB carried on numerous disinformation campaigns to conceal the guilt of the Soviet Union for the murders. After the collapse of the Soviet Union, more and more information became available about Katyn. We now even know that Stalin himself, together with Voroshilov, Molotov, and Mikoyan, signed the report from Beria ordering the murders of the Poles at Katyn.
Herbert Romerstein is director of the Center for Security Research at the Education and Research Institute and author of The Venona Secrets: Exposing Soviet Espionage and America's Traitors.
New evidence on Katyn forest massacre cover-up
Polska Gazeta ^ | March 2, 2008 | Herbert Romerstein
COVER UP FOR THOSE WHO CARRIED OUT MASS MURDER
By Herbert Romerstein
When the Nazis announced on April 12, 1943 that they had found the bodies of thousands of Polish officers who had been murdered by the Soviets in Katyn forest, most Americans did not believe them. The Nazis were known to commit mass murder and the extensive propaganda campaign in the United States in support of the Soviet Union had affected the thinking of most Americans.
But the Poles knew the truth. They had been asking the Soviets about the missing men for almost two years. And some Americans knew the truth because they understood the Soviet Union and its history. But, it took some time before these voices of truth could be heard.
The Soviets broke relations with the Polish Government in exile in London because the Poles had asked for an International Red Cross investigation. The Soviets claimed to have been insulted. And they used that as an excuse for recognizing a puppet Polish government that the Soviets set up in Lublin.
The American communists joined in the Soviet propaganda campaign. Corliss Lamont, a millionaire communist propagandist, wrote "Soviet Russia's severance of relations with the Polish Government-in-Exile, over the Nazi-inspired charge that the Russians murdered 10,000 Polish army officers, shows clearly the danger to the United Nations of the splitting tactics engineered by Hitler and definitely helped along by the general campaign of anti-Soviet propaganda carried on during recent months in Britain and America. According to the London Bureau of the New York Herald Tribune, 'It is a safe assumption that the Poles would not have taken so tough an attitude toward the Soviet Government if it had not been for the widespread support Americans have been giving them in the cases of Henry Ehrlich and Victor Alter.'"
The reference was to the widespread protests by Jewish and trade union organizations when the Soviets admitted that they had executed Ehrlich and Alter who were leaders of the "Bund", the Jewish trade union organization. According to the communist Lamont, "The shameful anti-Soviet agitation around the Alter-Ehrlich case was followed by the collaboration with Goebbels' propaganda around the German mass murders of Poles." The Polish government had protested to the Soviets about Ehrlich and Alter.
Lamont also quoted from "Professor Lange at the University of Chicago" in support of the communist line. We now know that Oscar Lange had been recruited as an agent of the NKVD by Boleslaw Gebert.
Gebert himself wrote communist propaganda in support of the Soviet Union's false story. In one of his pamphlets, he attacked the commander of the Polish forces fighting in Italy against the Nazis, General Marjan Kukiel. According to Gebert, who was sitting safely in the United States, General Kukiel, who was leading troops in combat against the Nazis, was "Siding with the Germans in their accusations that the Soviet Union was responsible for slaughtering Polish officers and soldiers in the forest of Katyn. The world knew that this unspeakable crime was the work of the Germans…." His pamphlet was published by the communist front "Polonia Society of the International Workers Order". He was the head of that organization, which, of course, did not speak for the majority of Polish-Americans.
Not only did communists and NKVD agents carry out the propaganda campaign but, unfortunately, the United States government helped them. The Office of War Information (OWI) tried to intimidate the Polish-American radio stations and newspapers when they told the truth about the Soviet atrocity against the Poles.
Alan Cranston was head of the Foreign Language Division of the OWI and later a U.S. Senator from California. He called a meeting of OWI officials because the Polish-American radio stations "had taken a rather antagonistic attitude toward Russia" on the Katyn forest issue. Cranston felt that this "was inimical to the war effort and should be straightened out". The radio stations and newspapers were contacted and threatened with being closed down if they continued to tell the truth about the Soviet Union.
In 1952 the U.S. Congress held hearings on Katyn. More Americans learned the truth. When the Soviets recaptured the Smolensk area, they organized their own tribunal to "investigate" the murder of the Polish officers. The American press in Moscow was invited to observe. The American ambassador, Averell Harriman, sent his young daughter to represent the American Embassy. Years later she was asked by the Congressional committee investigating Katyn why her father had sent her instead of someone who was older or was a medical authority. She answered that the Soviets might not have allowed someone more experienced but it would be difficult for them to refuse her. She had believed the Soviet propaganda line; but by 1952 when she testified before the committee, she knew that the Soviets had committed the crime. She testified that she had thought that the Germans did it because the bodies were laid out in methodical manner. Apparently, she thought that the Russians could not do anything in an orderly way.
At the time of the German announcement of Katyn the American ambassador was William Standley. He understood the Soviet Union and did not trust them. He made the mistake of speaking openly to the American correspondents in Moscow. One of them represented the "Daily Worker", the Communist Party USA newspaper. She was called Janet Weaver. She was actually Janet West Ross, the wife of the American Communist Party representative to the Comintern. She regularly reported Ambassador Standley's comments and other information gleaned from conversations with American officials to Dimitrov, head of the Comintern. He passed them on to Molotov. We found a collection of her reports in the Comintern Archives in Moscow. On March 8, 1943, she reported to Dimitrov that Ambassador Standley had revealed to the American journalists that the Soviets were concealing from the Russian people the truth about the massive amount of American war materials supplied. Two days after her report, Harry Hopkins pressed President Roosevelt to remove Ambassador Standley. Hopkins succeeded, and Standley was replaced by the naïve Averill Harriman, who was much more acceptable to the Soviets. It was only in the 1980s that we learned of the evidence that Hopkins was an NKVD agent.
President Roosevelt had heard from Winston Churchill the truth about Katyn. Churchill shared with Roosevelt the information he had received on the Soviet responsibility for the murders. However, when Roosevelt heard from his own representative, George Earle, former governor of Pennsylvania, that he had information that the Soviets had committed the crime, he refused to listen. Earle had been sent by the President to Turkey and Bulgaria under diplomatic cover to report directly to the President, about the Balkans. Before seeing the President, Earle spoke to his friend Joe Levy, of the "New York Times". Levy warned him that "Harry Hopkins has complete domination over the President and the whole atmosphere over there is 'pink'." He advised Earle to be careful when he told the President the truth about Russia. Later, Earle told the President that he wanted to go public about Katyn, Roosevelt wrote to him "I specifically forbid you to publish any information or opinion about an ally that you may have acquired while in office or in the service of the United States Navy."
Lt. Col. John Van Vliet, Jr. was an American prisoner of war in Germany. He was one of the Allied officers brought by the Germans to Katyn in 1943. When he returned to the United States in 1945, he wrote a report for the United States government revealing his knowledge of the Soviet responsibility for the murders. His report was marked "Top Secret".
The Polish-American community continued to speak out on the truth about Katyn. After the war, they got two valuable allies. One was Arthur Bliss Lane, the U.S. ambassador to Poland 1944-1947. His book "I Saw Poland Betrayed", published in 1948, was the first time many Americans heard the truth about Katyn. The other was Julius Epstein. He was an Austrian born Jew who had escaped from the Nazis. He was now an American citizen and a prominent journalist. Epstein opposed both the Nazis and the Communists. During the war, he had worked for the Office of War Information and was horrified by the pro-Soviet propaganda he saw that agency promoting.
In 1949, Epstein joined Ambassador Lane in forming the "American Committee for the Investigation of the Katyn Massacre". The Committee in coordination with the Polish-American community published pamphlets and articles telling the American people the truth about Katyn.
The Voice of America, the official voice of the American government, briefly mentioned the formation of the Committee, but refused to broadcast former Ambassador Lane's speech. When Epstein visited officials of Voice of America in New York and Washington, he demanded to know why they were not telling the truth about Katyn. They answered "We are playing down Katyn, because it would create too much hatred against Stalin among the Poles." When Epstein asked whether they wanted to create love for Stalin among the Poles at the American taxpayer expenses, he got no answer.
Count Joseph Czapski, a Polish officer had been imprisoned by the Soviets with the other Polish officers. He was released when the Soviets thought that he would be valuable for their propaganda to the West. Instead he represented General Anders in investigating the whereabouts of the missing Polish officers. He was the source of much of the information about the Soviet attempt to cover up before the bodies were found. When Count Czapski visited the United States, the Voice of America asked him to make a broadcast. He submitted the text in advance. Voice of America officials crossed out any reference to the Soviet crime. He could not even mention the word Katyn.
When Julius Epstein learned of the existence of the Van Vliet report, he and Ambassador Lane asked Congress to obtain the report. Representative George A. Dondero of Michigan began a campaign to get the Army to release the report. After many excuses, it became apparent that the report was missing. Finally the Army revealed that immediately after Col. Van Vliet submitted his report, it was sent to the State Department. There were no carbon copies kept by the Army. The State Department claimed to know nothing about it. It is interesting to note that the report went to that part of the State Department headed by Alger Hiss. We now know that Alger Hiss was a Soviet spy. So we can understand the disappearance of the document.
It was only in May 1951 that the Voice of America would allow some discussion of the subject. But even after that, the cover up of the Soviet crime continued, with only occasional mention of the Soviet crimes.
In 1978 at a writer's conference in Poland, the prominent writer and poet Andrzej Braun spoke out against the censorship of the truth about Katyn. The Voice of America Warsaw correspondent, Ron Pemstein, sent a report on Braun's speech to Washington. Pemstein reported that the poet cited as an example of censorship the refusal to tell the truth about "the murder of Polish officers by the Soviet Union at Katyn forest in 1940". A half an hour after the story reached Washington, the Voice of America had edited out the words "by the Soviet Union" and the date "1940". The story simply said "Braun cited the murder of Polish officers in World War II." Eleven Polish-Americans working at Voice of America sent a protest to the head of the Voice's European Division. He called a meeting and scolded them for complaining. Remember, this happened during the Jimmy Carter Administration in 1978. When this story appeared in the press, Voice of America director Peter Straus said that the censorship was a "error in judgment by the news editor." But more and more Americans were learning the truth. By the 1980s during the Reagan Administration most American knew the truth about Katyn.
In the years between 1945 and 1991, the KGB carried on numerous disinformation campaigns to conceal the guilt of the Soviet Union for the murders. After the collapse of the Soviet Union, more and more information became available about Katyn. We now even know that Stalin himself, together with Voroshilov, Molotov, and Mikoyan, signed the report from Beria ordering the murders of the Poles at Katyn.
Herbert Romerstein is director of the Center for Security Research at the Education and Research Institute and author of The Venona Secrets: Exposing Soviet Espionage and America's Traitors.
Sunday, March 23, 2008
Józef Klemens Piłsudski - Stoję przed jakąś dziwaczną trąbą
Józef Klemens Piłsudski - Stoję przed jakąś dziwaczną trąbą
The Polish Medieval Project / Polskie Średniowiecze
The Polish Medieval Project / Polskie Średniowiecze
Friday, March 21, 2008
Polak antysemita to absolutna bzdura
Polak antysemita to absolutna bzdura
Nasz Dziennik, 2008-03-21
Z Mateuszem Szpytmą, historykiem z IPN, specjalistą od historii wsi i ruchu ludowego, inicjatorem budowy w Markowej pomnika poświęconego rodzinie Ulmów oraz autorem artykułów i książek poświęconych Polakom ratującym Żydów w czasie okupacji niemieckiej, rozmawia Mariusz Kamieniecki
Album "Sprawiedliwi i ich świat" Pana autorstwa ukazuje historię Markowej i heroizm Polaków, którzy w czasie okupacji ratowali Żydów, narażając własne życie. Skąd wziął się pomysł i jaki jest cel tej publikacji?
- Pierwotnie planowałem opublikować artykuł naukowy o historii rodziny Ulmów, który miał być zaprezentowany podczas konferencji zorganizowanej przez krakowski IPN w Kielcach. Podczas prowadzonych badań okazało się, że informacji na temat Ulmów, a także innych rodzin, które ukrywały Żydów, jest więcej, niż przypuszczałem, niezwykle bogaty jest również materiał ikonograficzny poświęcony tym ludziom. Chodzi mianowicie o mniej więcej tysiąc zdjęć wykonanych przez Józefa Ulmę w okresie międzywojennym i w czasie II wojny światowej. Był to wystarczający materiał na album, który ukazywałby wieś Markową oraz rodziny, które ratowały przed zagładą aż 17 Żydów, a zwłaszcza wstrząsającą historię rodziny Józefa i jego będącej w stanie błogosławionym żony Wiktorii oraz ich sześciorga dzieci: Stasi, Basi, Władzia, Franusia, Antosia, Marysi, którzy za pomoc dwóm rodzinom żydowskim Szallom i Goldmanom złożyli najwyższą ofiarę. Wśród zdjęć są także autoportrety samego Józefa Ulmy.
Zbliża się 64. rocznica męczeńskiej śmierci Józefa i Wiktorii Ulmów oraz ich dzieci (24 marca). Kim byli i dlaczego zdecydowali się na taki akt miłości bliźniego?
- Ulmowie to rodzina od pokoleń związana z Markową. Byli to ludzie bardzo ubodzy, mieli niewiele ponad hektar ziemi. Józef był ogrodnikiem i propagatorem nowoczesnych jak na owe czasy metod upraw. Jego pasją było też fotografowanie, sam wykonał nawet jeden z aparatów. Tym, ale także fabrycznym sprzętem uwieczniał swoich najbliższych oraz życie wsi. Posiadał też własną maszynę introligatorską, eksperymentował z energią elektryczną i - co ciekawe - miał w swoim obejściu małą elektrownię wiatrową, dzięki której ładował akumulatory. Był także pierwszą osobą we wsi, która używała elektryczności. Niezwykle aktywny działacz społeczny - pracował m.in. jako bibliotekarz w Związku Młodzieży Wiejskiej, udzielał się w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, prenumerował wiele czasopism. Do dzisiaj w wielu domach w Markowej, także w tym miejscu, gdzie żył - na parceli, gdzie obecnie mieszka jego bratanica, zachowała się całkiem spora biblioteka należąca do Józefa. Jego żoną była najmłodsza córka Jana i Franciszki Niemczaków - Wiktoria. Było to bardzo religijne, doskonale rozumiejące się i darzące miłością małżeństwo, a owocem tej miłości było sześcioro dzieci. Wiosną 1944 roku miało się urodzić kolejne. Józef z Wiktorią regularnie uczestniczyli w nabożeństwach kościelnych. Z relacji świadków wynika też, że Józef z rodziną wspólnie klękali do modlitwy wieczornej.
Dlaczego zdecydowali się na ukrywanie Żydów? Przecież groziła za to śmierć...
- Byli to ludzie bardzo otwarci i wrażliwi na los drugiego człowieka. Z zachowanych przekazów wynika, że już przed wojną żyli w bardzo dobrych stosunkach z Żydami. Była to rodzina z jednej strony bardzo tradycyjna, żyjąca chrześcijańskimi wartościami, a z drugiej strony nowoczesna, otwarta na świat i na potrzeby innych bez żadnych uprzedzeń. Znajomość z Szallami i Goldmanami jeszcze sprzed wojny potwierdza brat Józefa, Władysław. Dlatego, kiedy ludzie ci poprosili o pomoc, Ulma im nie odmówił, mimo iż ryzykował życie nie tylko swoje, ale przede wszystkim swoich dzieci.
Kto i dlaczego zadenuncjował Ulmów i przyczynił się do zgładzenia tylu niewinnych Polaków?
- Z dokumentów podziemia Ludowej Straży Bezpieczeństwa - formacji związanej ze Stronnictwem Ludowym "Roch", która miała bardzo mocne struktury na terenie Obwodu Przeworskiego, wynika, że podziemie nie bez podstaw podejrzewało o tę denuncjację Włodzimierza Lesia, z pochodzenia Ukraińca, którego dziadkowie przybyli ze Wschodniej Galicji do Białej Rzeszowskiej i tu zamieszkali. On sam zaś ożenił się i zamieszkał na przedmieściach Łańcuta. W czasie okupacji był posterunkowym granatowej policji właśnie w Łańcucie i posiadał już uprzednio kontakty z jedną z ukrywanych przez Ulmów rodzin - Szallów, którym sam wcześniej pomagał. Kiedy jednak zorientował się, że grozi za to kara śmierci, wyrzucił ich na pastwę losu. Żydzi udali się do Markowej, do Ulmy, ale ciągle nachodzili Lesia, domagając się zwrotu dobytku, który dali mu na przechowanie. Hipoteza, ale oparta na bardzo mocnych podstawach głosi, że kiedy Szallowie w zamian za swój majątek dokonali "kradzieży" jego dóbr, Leś zdenerwował się i doniósł swoim kolegom z żandarmerii niemieckiej, którzy 24 marca 1944 roku dokonali zbrodni łącznie na 17 osobach. W tej karnej ekspedycji brał również udział Włodzimierz Leś.
Czy znany jest los inspiratorów tej zbrodni?
- Wkrótce po tym, jak Sowieci wkroczyli na te tereny, podziemie niepodległościowe wykonało wyrok śmierci na Włodzimierzu Lesiu, który był podejrzewany o dokonanie nie tylko tej zbrodni, ale miał także na sumieniu inne czyny, w tym wysługiwanie się niemieckiemu okupantowi. W 1958 roku w Czechosłowacji został odnaleziony zgermanizowany Czech Joseph Kokott, który był żandarmem niemieckiej policji w Łańcucie i osobiście rozstrzelał trójkę bądź czwórkę Ulmów. Kokott, który miał na sumieniu nie tylko rodziny Ulmów, Szallów i Goldmanów, ale także szereg Polaków i polskich Żydów z Łańcuta i okolic na mocy ekstradycji trafił do Polski i wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Rzeszowie z 1958 roku został skazany na karę śmierci zamienioną później na 25 lat więzienia. Kokott zmarł na krótko przed końcem odbywania kary. Z kolei dowódca ekspedycji karnej por. Eilert Dieken uniknął doczesnej kary i zmarł w latach 60. w Niemczech, kiedy akurat rozpoczęto zbieranie materiałów obciążających go z okresu II wojny światowej. Los innych sprawców mordu w Markowej: Michaela Dziewulskiego i Ericha Wilde, a także funkcjonariuszy policji granatowej z Łańcuta za wyjątkiem wspomnianego już Włodzimierza Lesia, jest nieznany.
Bohaterska postawa rodziny Ulmów nie była jednak odosobniona w Markowej. Rodzin, dzięki którym Żydzi mogli przetrwać koszmar wojny, było więcej...
- To prawda. Obok Ulmów w Markowej było jeszcze pięć innych rodzin, które ukrywały Żydów. Łącznie w ich domach oprócz ośmiu u rodziny Ulmów ukrywało się 17 Żydów. Bohaterstwem wykazały się dwie rodziny Barów, rodzina Przybylaków, Szylarów i Cwynarów, które mimo tragedii Ulmów i strachu, jaki padł na wieś, po tym, co się wydarzyło, nadal ukrywały Żydów. Dzięki temu ludzie ci przeżyli okupację niemiecką.
Czy znane są ich losy?
- Większość z nich wyemigrowała za granicę. Z dwoma rodzinami udało mi się nawet nawiązać kontakt. Rodzina Riesenbachów wkrótce po wojnie wyemigrowała najpierw do Austrii, a następnie do Kanady, gdzie jeszcze jeden z nich żyje. Żyją także ich dzieci. Drugi przedstawiciel Żydów ukrywanych w Markowej, z jakim nawiązałem kontakt, to Abraham Segal, który jako jedyny z rodziny ocalał z holokaustu i żyje w Hajfie, dokąd wyemigrował w 1946 roku. Utrzymuje on stały kontakt z mieszkańcami Markowej i często przyjeżdża tam na uroczystości. Do USA wyemigrowała także rodzina Weltzów, do Szczecina wyjechał Jakub Einhorn, a jego krewni mieszkają za oceanem. W Żydowskim Instytucie Historycznym zachowała się natomiast relacja wdowy po Jakubie Einhornie, która zaświadcza o tym, że rodzina Przybylaków w czasie wojny ukrywała jej męża. Ostatnią była rodzina Lorbenfeldów, którzy po wojnie wyjechali do USA, ale dalsze ich losy pozostają nieznane.
Nie tylko Markowa znalazła się na mapie miejscowości, w których ukrywano Żydów. Jaka była skala tego zjawiska na Rzeszowszczyźnie?
- Szczegółowe badania na ten temat prowadzi rzeszowski Oddział IPN, a konkretnie dr Elżbieta Rączy, której książka poświęcona tej tematyce ukaże się już niebawem. Wiemy, że z rąk Niemców zginęło za pomoc Żydom ok. 200 (w całej Małopolsce - Rzeszowskie i Krakowskie razem co najmniej 330) Polaków. Trudno natomiast powiedzieć, ilu Żydów zostało uratowanych, na pewno możemy mówić o tysiącach.
Ilu Żydów zostało uratowanych w okupowanej Polsce?
- Z szacunkowych danych, które stale IPN weryfikuje, wynika, że dzięki Polakom II wojnę światową przeżyło od 40 do 100 tysięcy Żydów. Myślę, że dzięki prowadzonemu przez IPN, Instytut Studiów Strategicznych, Naczelną Dyrekcję Archiwów Państwowych programom Index i Polacy Ratujący Żydów w ciągu kilku najbliższych lat dane te zostaną ostatecznie zweryfikowane. Wiemy natomiast, że za pomoc Żydom zginęło z rąk Niemców około dwóch tysięcy Polaków.
Żydów ukrywali nie tylko świeccy. Jaki był udział duchowieństwa w ratowaniu ludności żydowskiej?
- W skali Polski udział Kościoła katolickiego, także hierarchicznego, w ratowaniu Żydów był olbrzymi. Wiele w tym względzie uczyniły zakony, szczególnie żeńskie, m.in. na Rzeszowszczyźnie - chociażby Siostry Niepokalanki w Jarosławiu czy Służebniczki NMP w Starej Wsi, które ukrywały obywateli polskich narodowości żydowskiej. Jedna z form pomocy polegała także na fałszowaniu dokumentów metrykalnych, gdzie księża często zaświadczali, że dana osoba jest katolikiem. Wiele takich metryk wydała m.in. parafia uniwersytecka pw. św. Anny w Krakowie. To pomagało przeżyć Żydom okupację, niekoniecznie w ukryciu.
Czym faktycznie było ukrywanie Żydów w Polsce pod okupacją niemiecką?
- Trzeba pamiętać, że ukrywanie Żydów w Polsce pod okupacją niemiecką było wielkim ryzykiem. W przypadku ujawnienia takiego faktu Niemcy stosowali odpowiedzialność zbiorową. Stąd świadectwa siły charakteru, męstwa i odwagi ludzi świeckich, ale także duchownych jeszcze dziś porażają autentyzmem. Należy też pamiętać, że Polska oprócz Związku Sowieckiego była jedynym terenem okupowanym, gdzie nie tylko za ukrywanie, ale także za pomoc doraźną Żydowi groziła kara śmierci i wyroki takie w ogromnej większości były rygorystycznie wykonywane. Po raz pierwszy takie rozporządzenie w październiku 1941 roku wydał generalny gubernator Hans Frank.
A jak to wyglądało w innych krajach okupowanych?
- Tam również był zakaz pomocy Żydom, ale przypadki tego typu były mniej rygorystycznie karane. Tak było m.in. w okupowanej Francji, Belgii czy Holandii, gdzie za pomoc Żydowi można było otrzymać np. grzywnę, a jeżeli ta pomoc dotyczyła większej liczby Żydów lub była udzielana po raz kolejny, to w wyjątkowych przypadkach kończyło się to zsyłką do obozu koncentracyjnego. Nie było natomiast tak, by za pomoc Żydom groziła bezpośrednio kara śmierci.
Skąd takie rozbieżności w traktowaniu za pomoc Żydom?
- Zasadniczo okupacja w zachodniej Europie, a w Polsce czy w Związku Sowieckim znacznie się różniła, i to nie tylko w tym aspekcie. Nie umniejszając tego, że np. Francja była okupowana, to jednak w porównaniu z Polską, gdzie miały miejsce np. liczne pacyfikacje, była to zupełnie inna, bardziej łagodna rzeczywistość. Rozstrzeliwania czy wywożenie Francuzów do obozów należało do rzadkości, podczas gdy w Polsce czy ZSRS była to tragiczna codzienność.
Heroizm Polaków ratujących Żydów był rzeczą wyjątkową. Odwracając role, czy w podobnej sytuacji Polacy mogliby liczyć na pomoc ze strony Żydów?
- Trudno powiedzieć, jak zachowaliby się Żydzi w podobnej sytuacji. Myślę, że jest to kwestia indywidualnego podejścia każdego człowieka do konkretnej sytuacji, stąd trudno z góry deklarować jakiekolwiek postawy. Podejrzewam jednak, że mogłoby być podobnie, że również po stronie żydowskiej znaleźliby się ludzie sprawiedliwi, którzy nie zawahaliby się podjąć ryzyka i ratować zagrożone życie. Taką przynajmniej mam nadzieję. Pomoc drugiemu człowiekowi jest wpisana w naturę człowieka, który jest istotą społeczną, i to niezależnie od narodowości czy wyznawanej religii. Tym większe bohaterstwo tych Polaków, którzy nie zawahali się ryzykować własnego życia, niosąc pomoc Żydom.
Nie wszyscy jednak tak uważają. Tomasz Gross w swojej książce "Strach" pisze, że to, co się działo po wojnie w Polsce, było przedłużeniem holokaustu, że Kościół i Naród Polski był antysemicki. Patrząc na przykłady heroizmu Polaków, którzy ratowali Żydów, oskarżanie Polaków o antysemityzm wygląda na niedorzeczność i wyraźny akt złej woli. Jak to rozumieć?
- Być może wynika to z negatywnych doświadczeń autora i jego rodziny. Osobiście nie odważyłbym się powiedzieć o polskim Kościele, że był czy jest antysemicki. Nie znam też przypadku, by jakikolwiek kapłan nawoływał do tego, by nie pomagać Żydom, a tym bardziej żeby ich prześladować. Dlatego straszenie Kościołem uważam za zwykłą niedorzeczność. W odniesieniu do świeckich, owszem, zdarzały się sytuacje, w których Polacy nie udzielali pomocy Żydom, a nawet ich wydawali, ale były to przypadki skrajne, które w żaden sposób nie mogą rzutować ani podważać faktu, że dzięki heroizmowi Polaków wielu Żydów przetrwało okupację. Trzeba też bardzo wyraźnie i zdecydowanie powiedzieć, że szmalcownictwo w okresie wojny (choć nie były to przypadki częste) było bardzo surowo - nawet śmiercią - karane przez Polskie Państwo Podziemne. Również polskie władze na emigracji pomagały Żydom - nie tylko poprzez przekazywanie pieniędzy Radzie Pomocy Żydom, ale wydawały także oświadczenia mówiące o tym, co się dzieje z obywatelami polskimi pochodzenia żydowskiego w czasie okupacji niemieckiej, w co świat nie chciał wówczas wierzyć. To właśnie my, Polacy, nasz rząd wskazywaliśmy wyraźnie na ten problem. Dlatego oskarżanie nas o czynny antysemityzm jest nieporozumieniem i absolutną bzdurą. O naszej postawie najlepiej świadczą heroiczne czyny Sług Bożych Ulmów i wielu innych, często bezimiennych bohaterów, którzy ratowali Żydów przed zagładą.
Na koniec powróćmy może do Pana publikacji, która otwiera nową serię IPN. Co to za seria i czemu ma służyć?
- Nowa seria IPN w formie naukowej ma pokazywać zapomniane przez lata, czasem bardzo wstrząsające przypadki związane z ukrywaniem Żydów z poszczególnych regionów Polski, i to nie tylko w postaci pomocy indywidualnej, ale także pomocy zorganizowanej. Dotyczy to również wspomnianej już Rady Pomocy Żydom w ramach Polskiego Państwa Podziemnego czy rządu na uchodźstwie. Książka "Sprawiedliwi i ich świat" jest zwiastunem tej serii. Wkrótce będzie kolejna publikacja dr Elżbiety Rączy o Polakach pomagających Żydom na Rzeszowszczyźnie. Kolejna to wybór relacji z Komitetu dla Upamiętniania Polaków Ratujących Żydów założonego przez prof. Tomasza Strzembosza, który to komitet przygotowuje tę publikację wraz z IPN. Będą też inne pozycje pokazujące konkretne przykłady oraz dokumentację dotychczasowej wiedzy poświęcone tej problematyce. Również od czasu zakończenia prac nad moją książką ciągle pojawiają się nowe informacje na temat relacji polsko-żydowskich w Markowej, które są obecnie potwierdzane i będą w przyszłości omawiane.
Dziękuję za rozmowę
Thursday, March 20, 2008
Poland so far immune from fears of global slowdown
Poland so far immune from fears of global slowdown
Poland so far immune from fears of global slowdown
February's better than expected results of industrial output growth has laid to rest immediate fears that the economy will slow due to global recession.
According to the Central Statistical Office (GUS), the annual growth of industrial output sold amounted to 14.9% last month, while in the construction sector alone, growth stood at 21%. According to experts, rapid growth in the sectors with a strong share of export sales dispelled fears that a global slowdown reflects on the national economy. The Finance Ministry believes that GDP growth in Q1 might reach 6%, while previous estimates mentioned a figure of 5.5%. However, according to analysts, a negative effect of better than anticipated data of industrial growth might encourage another interest rate hike, which is expected to take place next week. (Parkiet, pp. 1, 2, 3; Rzeczpospolita, pp. B1, B5) M.M.
Poland so far immune from fears of global slowdown
February's better than expected results of industrial output growth has laid to rest immediate fears that the economy will slow due to global recession.
According to the Central Statistical Office (GUS), the annual growth of industrial output sold amounted to 14.9% last month, while in the construction sector alone, growth stood at 21%. According to experts, rapid growth in the sectors with a strong share of export sales dispelled fears that a global slowdown reflects on the national economy. The Finance Ministry believes that GDP growth in Q1 might reach 6%, while previous estimates mentioned a figure of 5.5%. However, according to analysts, a negative effect of better than anticipated data of industrial growth might encourage another interest rate hike, which is expected to take place next week. (Parkiet, pp. 1, 2, 3; Rzeczpospolita, pp. B1, B5) M.M.
EU Parliament manipulated Time for Global Disorder
EU Parliament manipulated Time for Global Disorder
Elmar Brok on the future of the European Union and पोलैंड how the media try to manipulate the situation
Elmar Brok on the future of the European Union and Poland how the media try to manipulate the situation
bla bla bla
how the media try to manipulate the situation
bla bla bla
how the media try to manipulate the situation
Elmar Brok on the future of the European Union and पोलैंड how the media try to manipulate the situation
Elmar Brok on the future of the European Union and Poland how the media try to manipulate the situation
bla bla bla
how the media try to manipulate the situation
bla bla bla
how the media try to manipulate the situation
Kłamstwa Grossa wykład prof. Jerzego Roberta Nowaka 9/
Kłamstwa Grossa wykład prof. Jerzego Roberta Nowaka 9/
The Polish - Lithuanian Commonwealth / Rzeczpospolita
The Polish - Lithuanian Commonwealth / Rzeczpospolita
Szarża Polskiej kawalerii/Charge of Polish cavalry
Szarża Polskiej kawalerii/Charge of Polish cavalry
Hubal-Wielka legenda
Hubal-Wielka legenda
Brawo dla autora .. Hubal jest jednym z największych bohaterów Kampani Wrześniowej. Maxymalna ocena
Brawo dla autora .. Hubal jest jednym z największych bohaterów Kampani Wrześniowej. Maxymalna ocena
Myśląc Ojczyzna: "Unia odsłania wilcze kły"
Myśląc Ojczyzna: "Unia odsłania wilcze kły"
red. Stanisław Michalkiewicz (2008-03-19)
Felieton
słuchajzapisz
Szanowni Państwo!Jak wiadomo, groteska jest to pomieszanie elementów tragicznych z komicznymi. Oto na przykład dygnitarzowi przemawiającego na pogrzebie zasłużonego obywatela, ni z tego, ni z owego opadły spodnie. To właśnie jest sytuacja groteskowa.Z podobną sytuacją groteskową mieliśmy do czynienia przy okazji debaty nad ratyfikacją Traktatu Lizbońskiego. Prawo i Sprawiedliwość w ostatniej chwili domagało się wprowadzenia do ustawy ratyfikacyjnej preambuły, żeby stworzyć u wyborców wrażenie, że oto niepodległość Polski jest uratowana. Tymczasem preambuła do takiej ustawy nie ma żadnego znaczenia prawnego. Ustawa ratyfikacyjna bowiem stanowi tylko o upoważnieniu prezydenta do ratyfikowania konkretnej umowy międzynarodowej - w tym przypadku - Traktatu Lizbońskiego - natomiast treści samego traktatu już w niczym nie zmienia. Ratyfikacja traktatu przez państwo oznacza zaś, że państwo to zobowiązuje się przestrzegać wszystkich jego postanowień. Zatem wszystkie zabiegi Prawa i Sprawiedliwości wokół preambuły stanowiły desperacka próbę przysłonięcia swojej figi jakimś listkiem figowym, a z kolei Platforma, rywalizująca przecież z PiS-em o wyborców, nie zamierzała pójść mu na rękę i o żadnych listkach figowych nie chciała słyszeć.Byłoby to wyłącznie komiczne, gdyby nie okoliczność, że Traktat Lizboński nie jest zwyczajnym traktatem. Ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego oznacza zgodę Polski na proklamowanie w Europie nowego państwa pod nazwą: Unia Europejska - oraz na włączenie Polski do tego nowego państwa w charakterze jego części składowej. A ponieważ nigdy część składowa jakiegokolwiek państwa nie była niepodległa, tylko przeciwnie - stawała się podporządkowana władzom tego państwa, właśnie jako jego część składowa - to znaczy, że Traktat Lizboński oznacza rezygnację z niepodległości Polski. A to nadaje całej debacie ratyfikacyjnej również charakteru tragicznego. W sumie - groteska.Ale przy okazji tej debaty Unia Europejska bodajże po raz pierwszy pokazała na moment wilcze kły. Podczas swego sejmowego przemówienia premier Donald Tusk powiedział m.in. że "nie pozwolimy nikomu ani uczynić z Polski województwa Unii Europejskiej, ani Polski z Unii Europejskiej wyprowadzić". O ile pierwsza część tego zdania jest oczywistym kłamstwem, o tyle druga - złowrogą prawdą. Dlaczego pierwsza jest kłamstwem? Ano dlatego, że ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego czyni z Polski część składową Unii Europejskiej, jedną z jej prowincji, a więc - rodzaj województwa. Donald Tusk jest na tyle spostrzegawczy, ze nie może nie zdawać sobie z tego sprawy. A skoro tak, to znaczy, że kłamie, bo co to znaczy, że "nie pozwoli"? Komu "nie pozwoli", skoro właśnie aż przebiera nogami, żeby "pozwolić"? Przecież całe "stronnictwo pruskie" w Polsce po to istnieje, po to Niemcy wspierają je finansowo, wywiadowczo, propagandowo i politycznie - żeby przeprowadzić oczekiwany Anschluss i w ten sposób zapewnić niemiecką hegemonię nad Europą Środkową. W tej sytuacji deklaracji premiera Tuska, że "nie pozwoli", niepodobna traktować poważnie. Niechby tylko spróbował - to gestapo zdmuchnęłoby go w jednej chwili, jak gromnicę.Natomiast druga część jego deklaracji, ze "nie pozwolimy nikomu Polski z Unii Europejskiej wyprowadzić", jest groźną zapowiedzią przyszłości. Jest bowiem oczywiste, ze jeśli tylko Polska zrzeknie się niepodległości, to Niemcy już jej z rąk nie wypuszczą i użyją wszelkich środków, by zdławić każdą próbę odzyskania niepodległości. Niekoniecznie muszą robić to sami. Z ich punktu widzenia rozsądniej i wygodniej będzie posłużyć się tubylcami. Tak zresztą postępowały w czasie okupacji tworząc grupę tak zwanych "folksdojczów". Dzisiaj "stronnictwo pruskie" najwyraźniej przygotowuje się do odegrania takiej roli, o czym świadczy deklaracja premiera Donalda Tuska.Jest ona charakterystyczna jeszcze i z tego powodu, że artykuł 49 a Traktatu przewiduje, iż każde państwo członkowskie może, zgodnie ze swoimi wymogami konstytucyjnymi, podjąć decyzje o wystąpieniu z Unii. Możliwość ta obwarowana jest co prawda skomplikowana procedurą, ale przecież istnieje. Premier Donald Tusk, podpisując 13 grudnia ub. roku w Lizbonie wspomniany Traktat, na pewno zapoznał się przedtem z jego treścią, a zatem nie może nie wiedzieć o takiej możliwości. Skąd zatem te złowrogie pogróżki, które skierował z trybuny sejmowej, że "nie pozwolimy nikomu" - i tak dalej? W czyim imieniu groził; czy tylko Platformy Obywatelskiej, czy również - swoich tubylczych i zagranicznych mocodawców? I wreszcie - komu groził? Czy tylko posłom Prawa i Sprawiedliwości, czy również tej części obywateli, która albo jest przeciwna przyłączaniu Polski do Unii Europejskiej dzisiaj, albo która, w razie dokonania Anschlussu, chciałaby Polskę wyprowadzić z Unii w przyszłości?Obawiam się, że premier Tusk nie groził tylko w imieniu Platformy Obywatelskiej, bo ta dzisiaj jest, a jutro może już jej nie być. Przecież sam Donald Tusk najpierw był posłem z ramienia Komitetów Obywatelskich, potem - z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego, potem - senatorem z ramienia Unii Wolności, a wreszcie - posłem i premierem rządu z ramienia Platformy Obywatelskiej. Nie jest zatem wykluczone, że za parę lat będzie reprezentował barwy partii o nazwie, dajmy na to, "Róbmy Sobie Na Rękę" - jeśli razwiedce spodoba się taką partię na tubylczej scenie politycznej utworzyć i postawić Donalda Tuska na jej czele w charakterze figuranta.Jeśli zatem mamy jego groźby traktować poważnie, to tylko wtedy, gdy wypowiada je w imieniu dukaczewszczyzny, która właśnie ponownie zagarnia pod siebie całe obszary państwa, poczynając od tajnych służb - oraz w imieniu protektorów "stronnictwa pruskiego", które reprezentuje. Nie stanowi to dla nas zaskoczenia. Przeciwnie - tego właśnie obawialiśmy się od samego początku i przed tym ostrzegaliśmy na długo przed referendum akcesyjnym w roku 2003. Nie po to Niemcy przez tyle dziesięcioleci inwestowały tyle pieniędzy w zabawę w integrację europejską, żeby potem wypuszczać z ręki zdobycz, która sama wpadła w ich objęcia.Obawiam się też, że znajdą dostatecznie wielu pomocników, którzy dla przypodobania się im, nie cofna się nawet przed masakrą rodaków. Oto znany publicysta i "historyk idei", profesor Marcin Król w swojej książce "Patriotyzm przyszłości" przewiduje konieczność użycia "pewnych form przemocy" wobec "grupy" niepodatnej na "perswazję", chociaż pragnąłby, aby ta decyzja była "w miarę możności prawnie podbudowana".Ach, to z pewnością da się bez trudu załatwić, panie profesorze, "historyku idei"! Generał Jaruzelski tak sprawnie "podbudował prawnie" wprowadzenie stanu wojennego i przejęcie władzy przez soldateskę, że do dzisiejszego dnia nic mu z tego powodu nie zrobiono. Podobnie arcykapłani - nie tylko postarali się u Piłata o "prawną podbudowę" egzekucji Pana Jezusa, ale również - o "podbudowę propagandową", kiedy to dali żołnierzom "sporo pieniędzy", aby ci rozpowszechniali fałszywe wiadomości, jakoby uczniowie w nocy cało Jezusa z grobu wykradli.A jednak, mimo tych wszystkich przezorności, Pan Jezus zmartwychwstał, a prawda o tym fakcie przebiła się przez całą złość i złoto, których folksdojczom pewnie i teraz nie zabraknie.
Mówił Stanisław Michalkiewicz
red. Stanisław Michalkiewicz (2008-03-19)
Felieton
słuchajzapisz
Szanowni Państwo!Jak wiadomo, groteska jest to pomieszanie elementów tragicznych z komicznymi. Oto na przykład dygnitarzowi przemawiającego na pogrzebie zasłużonego obywatela, ni z tego, ni z owego opadły spodnie. To właśnie jest sytuacja groteskowa.Z podobną sytuacją groteskową mieliśmy do czynienia przy okazji debaty nad ratyfikacją Traktatu Lizbońskiego. Prawo i Sprawiedliwość w ostatniej chwili domagało się wprowadzenia do ustawy ratyfikacyjnej preambuły, żeby stworzyć u wyborców wrażenie, że oto niepodległość Polski jest uratowana. Tymczasem preambuła do takiej ustawy nie ma żadnego znaczenia prawnego. Ustawa ratyfikacyjna bowiem stanowi tylko o upoważnieniu prezydenta do ratyfikowania konkretnej umowy międzynarodowej - w tym przypadku - Traktatu Lizbońskiego - natomiast treści samego traktatu już w niczym nie zmienia. Ratyfikacja traktatu przez państwo oznacza zaś, że państwo to zobowiązuje się przestrzegać wszystkich jego postanowień. Zatem wszystkie zabiegi Prawa i Sprawiedliwości wokół preambuły stanowiły desperacka próbę przysłonięcia swojej figi jakimś listkiem figowym, a z kolei Platforma, rywalizująca przecież z PiS-em o wyborców, nie zamierzała pójść mu na rękę i o żadnych listkach figowych nie chciała słyszeć.Byłoby to wyłącznie komiczne, gdyby nie okoliczność, że Traktat Lizboński nie jest zwyczajnym traktatem. Ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego oznacza zgodę Polski na proklamowanie w Europie nowego państwa pod nazwą: Unia Europejska - oraz na włączenie Polski do tego nowego państwa w charakterze jego części składowej. A ponieważ nigdy część składowa jakiegokolwiek państwa nie była niepodległa, tylko przeciwnie - stawała się podporządkowana władzom tego państwa, właśnie jako jego część składowa - to znaczy, że Traktat Lizboński oznacza rezygnację z niepodległości Polski. A to nadaje całej debacie ratyfikacyjnej również charakteru tragicznego. W sumie - groteska.Ale przy okazji tej debaty Unia Europejska bodajże po raz pierwszy pokazała na moment wilcze kły. Podczas swego sejmowego przemówienia premier Donald Tusk powiedział m.in. że "nie pozwolimy nikomu ani uczynić z Polski województwa Unii Europejskiej, ani Polski z Unii Europejskiej wyprowadzić". O ile pierwsza część tego zdania jest oczywistym kłamstwem, o tyle druga - złowrogą prawdą. Dlaczego pierwsza jest kłamstwem? Ano dlatego, że ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego czyni z Polski część składową Unii Europejskiej, jedną z jej prowincji, a więc - rodzaj województwa. Donald Tusk jest na tyle spostrzegawczy, ze nie może nie zdawać sobie z tego sprawy. A skoro tak, to znaczy, że kłamie, bo co to znaczy, że "nie pozwoli"? Komu "nie pozwoli", skoro właśnie aż przebiera nogami, żeby "pozwolić"? Przecież całe "stronnictwo pruskie" w Polsce po to istnieje, po to Niemcy wspierają je finansowo, wywiadowczo, propagandowo i politycznie - żeby przeprowadzić oczekiwany Anschluss i w ten sposób zapewnić niemiecką hegemonię nad Europą Środkową. W tej sytuacji deklaracji premiera Tuska, że "nie pozwoli", niepodobna traktować poważnie. Niechby tylko spróbował - to gestapo zdmuchnęłoby go w jednej chwili, jak gromnicę.Natomiast druga część jego deklaracji, ze "nie pozwolimy nikomu Polski z Unii Europejskiej wyprowadzić", jest groźną zapowiedzią przyszłości. Jest bowiem oczywiste, ze jeśli tylko Polska zrzeknie się niepodległości, to Niemcy już jej z rąk nie wypuszczą i użyją wszelkich środków, by zdławić każdą próbę odzyskania niepodległości. Niekoniecznie muszą robić to sami. Z ich punktu widzenia rozsądniej i wygodniej będzie posłużyć się tubylcami. Tak zresztą postępowały w czasie okupacji tworząc grupę tak zwanych "folksdojczów". Dzisiaj "stronnictwo pruskie" najwyraźniej przygotowuje się do odegrania takiej roli, o czym świadczy deklaracja premiera Donalda Tuska.Jest ona charakterystyczna jeszcze i z tego powodu, że artykuł 49 a Traktatu przewiduje, iż każde państwo członkowskie może, zgodnie ze swoimi wymogami konstytucyjnymi, podjąć decyzje o wystąpieniu z Unii. Możliwość ta obwarowana jest co prawda skomplikowana procedurą, ale przecież istnieje. Premier Donald Tusk, podpisując 13 grudnia ub. roku w Lizbonie wspomniany Traktat, na pewno zapoznał się przedtem z jego treścią, a zatem nie może nie wiedzieć o takiej możliwości. Skąd zatem te złowrogie pogróżki, które skierował z trybuny sejmowej, że "nie pozwolimy nikomu" - i tak dalej? W czyim imieniu groził; czy tylko Platformy Obywatelskiej, czy również - swoich tubylczych i zagranicznych mocodawców? I wreszcie - komu groził? Czy tylko posłom Prawa i Sprawiedliwości, czy również tej części obywateli, która albo jest przeciwna przyłączaniu Polski do Unii Europejskiej dzisiaj, albo która, w razie dokonania Anschlussu, chciałaby Polskę wyprowadzić z Unii w przyszłości?Obawiam się, że premier Tusk nie groził tylko w imieniu Platformy Obywatelskiej, bo ta dzisiaj jest, a jutro może już jej nie być. Przecież sam Donald Tusk najpierw był posłem z ramienia Komitetów Obywatelskich, potem - z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego, potem - senatorem z ramienia Unii Wolności, a wreszcie - posłem i premierem rządu z ramienia Platformy Obywatelskiej. Nie jest zatem wykluczone, że za parę lat będzie reprezentował barwy partii o nazwie, dajmy na to, "Róbmy Sobie Na Rękę" - jeśli razwiedce spodoba się taką partię na tubylczej scenie politycznej utworzyć i postawić Donalda Tuska na jej czele w charakterze figuranta.Jeśli zatem mamy jego groźby traktować poważnie, to tylko wtedy, gdy wypowiada je w imieniu dukaczewszczyzny, która właśnie ponownie zagarnia pod siebie całe obszary państwa, poczynając od tajnych służb - oraz w imieniu protektorów "stronnictwa pruskiego", które reprezentuje. Nie stanowi to dla nas zaskoczenia. Przeciwnie - tego właśnie obawialiśmy się od samego początku i przed tym ostrzegaliśmy na długo przed referendum akcesyjnym w roku 2003. Nie po to Niemcy przez tyle dziesięcioleci inwestowały tyle pieniędzy w zabawę w integrację europejską, żeby potem wypuszczać z ręki zdobycz, która sama wpadła w ich objęcia.Obawiam się też, że znajdą dostatecznie wielu pomocników, którzy dla przypodobania się im, nie cofna się nawet przed masakrą rodaków. Oto znany publicysta i "historyk idei", profesor Marcin Król w swojej książce "Patriotyzm przyszłości" przewiduje konieczność użycia "pewnych form przemocy" wobec "grupy" niepodatnej na "perswazję", chociaż pragnąłby, aby ta decyzja była "w miarę możności prawnie podbudowana".Ach, to z pewnością da się bez trudu załatwić, panie profesorze, "historyku idei"! Generał Jaruzelski tak sprawnie "podbudował prawnie" wprowadzenie stanu wojennego i przejęcie władzy przez soldateskę, że do dzisiejszego dnia nic mu z tego powodu nie zrobiono. Podobnie arcykapłani - nie tylko postarali się u Piłata o "prawną podbudowę" egzekucji Pana Jezusa, ale również - o "podbudowę propagandową", kiedy to dali żołnierzom "sporo pieniędzy", aby ci rozpowszechniali fałszywe wiadomości, jakoby uczniowie w nocy cało Jezusa z grobu wykradli.A jednak, mimo tych wszystkich przezorności, Pan Jezus zmartwychwstał, a prawda o tym fakcie przebiła się przez całą złość i złoto, których folksdojczom pewnie i teraz nie zabraknie.
Mówił Stanisław Michalkiewicz
Wednesday, March 19, 2008
Is the offer to support Afghanistan by Russia a problem to the USA?
Is the offer to support Afghanistan by Russia a problem to the USA?
Is the offer to support Afghanistan by Russia a problem to the USA?
On 2-4 April, 2008 in Bucurest in Romania Vladimir Putin will take part in a NATO summit. It will be the first such conference with Russia as a participant. NATO is going to put off – at least for a year – the issue of accepting the Ukraine and Georgia as its members. It might be a turning point in the relations between NATO and Russia. It will be possible if Russia will actually offer its participation in the peace-making process in Afghanistan. Besides, a meeting of the Ministers of Defense of Russia and the USA in Moscow is coming – the meeting proposed by Dimitrij Rogozin, the Russian ambassador with NATO.
To start with, the thing is about allowing to pass through Russia some ‘non-military shipments’ for NATO as a token of Russian support for NATO’s fight against Talibans and Al-Queida as well as their effort to re-build Afghanistan. Russia offers an access to that country via Kazakhstan and Uzbekistan. Putin has mentioned that possibility while talking to Angela Merkel and has pointed out that Afghanistan is ‘far away from the borders of NATO’; he has also criticized the expansion of NATO towards the east as well as the American attempts to vest to NATO some functions designed for the UN.
So, Russia may help NATO but only as an equal partner and a representative of the pact with the former Soviet republics in Central Asia and with China.
Russia does not recognize NATO’s monopoly imposed by the USA in Afghanistan, and is trying to make use of the difficulties which the USA is meeting in Pakistan, currently undergoing a shift towards leftist ruling by the party of Pashtuns. The Pashtuns support peace-making talks with the Talibans and do not want to take part in ‘the war against terrorism’; instead, they want to negotiate with Russia and China.
Thus, Russia’s offer to help is attractive to the European members of the NATO treaty who look apprehensively at the prolonging process of peace-making in Afghanistan, where they are threatened by a defeat. Some Western analysts assess that it takes half a million of troops to stabilize the mountainous Afghanistan.
The Russian ambassador with the UN, Vitalij Czurkin, proposed NATO a cooperation of Russia and its allies in the fight against drug trading and smuggling from Afghanistan. The USA does not want such a cooperation, especially with the Cooperation Organization from Shanghai, in which Russian and Chinese are official languages.
The global strategy of the USA does not want an agreement with the Russian-Chinese alliance; on the contrary, they want to use NATO as a political organization against Russia and China. The USA is defending its control over NATO in the XXI century.
France and Germany support good relationship between Russia and the European Union. Recently in Berlin Mrs Merkel has said to the German top military commanders – and in the presence of NATO’s chief commander General Jaap de Hoop Scheffer – that she is against the expansion of NATO over the Ukraine and Georgia, especially before the NATO summit in Bucurest because ‘the countries entangled in regional and internal conflicts cannot be accepted to NATO when there is no unanimity and full support as to it within them.’ As for now Germany actually are blocking the Ukraine’s and Georgia’s access to NATO and act according to the will of Russia.
In the face of Putin’s offer of Russia’s cooperation with NATO in stabilizing Afghanistan it is difficult for the USA to reject that offer, considering American difficulties in Pakistan and in Europe. In the meantime the USA is facing a serious economic crisis and the rising price of fuel, from which Russia is benefiting.
It is not easy for the USA to impose their will on NATO when Russia’s daily fuel export exceeds 1 billion dollars. A standard barrel of crude oil from Ural has exceeded 100 US dollars and is now reaching $110, while the calculation of the Russian budget is based on the price of $65 for a barrel, which strengthens the position of Russia even more.
In the times when Putin was taking over the power, one barrel of oil cost 9 dollars. Due to the rise of demand from China and India as well as the warfare in Iraq, the oil process have drastically gone up. It is possible that – thanks to Putin’s clever policy – Russia will organize a cartel for distribution of petroleum gas from Central Asia. It may be successful despite the neo-conservatist policy of Bush’s government. Russia, Kazakhstan, Uzbekistan and Turkmenistan are planning to sell fuel for the euro not for dollars starting from 2009.
Non-dollar fuel exchange in Teheran is ready for such transactions by now. Meanwhile the exchange rate of the euro exceeded a dollar and a half long ago. And so far the end of the depreciation of the dollar is not to be seen.
The cartel for sale of petroleum gas will strengthen the economic bonds between Russia and Central Asia and will allow Russia to coordinate the strategy of the sale of fuel on the world market, which has a huge importance for such importers as the USA and the European Union. Especially that Russia has managed to block the American project of trans-Caspian pipeline.
At the moment the Russian offer to cooperate with NATO in the stabilizing mission in Afghanistan is hard to reject. It came at the time when the peace-making in Afghanistan by NATO is not going well, and it is logical that France and Germany will want to use that offer.
The political difficulties in Pakistan are strengthening the position of Russia and help in her ambition to become a geo-political partner for the European Union, with Russian participation in the alliance with China and ex-Soviet republics in Central Asia at the same time. Now the Russian help would diminish difficulties in providing supplies to Afghanistan which occurred due to political unrest in Pakistan.
A NATO summit to be held in Bucurest at the beginning of April is coming. We will see if Putin will manage to get approval for his offer. In that way Russia might become the most important global partner for NATO and conveniently stabilize the position of Russia in Europe. It may happen simultaneously with Putin’s arrival at Bucurest to celebrate NATO’s 60th anniversary and to finish up his term as a President of Russia.
By Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Tlumaczenie:
Alex Lech Bajan
CEO
RAQport Inc.
2004 North Monroe Street
Arlington Virginia 22207
Washington DC Area
USA
TEL: 703-528-0114
TEL2: 703-652-0993
FAX: 703-940-8300
sms: 703-485-6619
EMAIL: office@raqport.com
WEB SITE: http://raqport.com
Is the offer to support Afghanistan by Russia a problem to the USA?
On 2-4 April, 2008 in Bucurest in Romania Vladimir Putin will take part in a NATO summit. It will be the first such conference with Russia as a participant. NATO is going to put off – at least for a year – the issue of accepting the Ukraine and Georgia as its members. It might be a turning point in the relations between NATO and Russia. It will be possible if Russia will actually offer its participation in the peace-making process in Afghanistan. Besides, a meeting of the Ministers of Defense of Russia and the USA in Moscow is coming – the meeting proposed by Dimitrij Rogozin, the Russian ambassador with NATO.
To start with, the thing is about allowing to pass through Russia some ‘non-military shipments’ for NATO as a token of Russian support for NATO’s fight against Talibans and Al-Queida as well as their effort to re-build Afghanistan. Russia offers an access to that country via Kazakhstan and Uzbekistan. Putin has mentioned that possibility while talking to Angela Merkel and has pointed out that Afghanistan is ‘far away from the borders of NATO’; he has also criticized the expansion of NATO towards the east as well as the American attempts to vest to NATO some functions designed for the UN.
So, Russia may help NATO but only as an equal partner and a representative of the pact with the former Soviet republics in Central Asia and with China.
Russia does not recognize NATO’s monopoly imposed by the USA in Afghanistan, and is trying to make use of the difficulties which the USA is meeting in Pakistan, currently undergoing a shift towards leftist ruling by the party of Pashtuns. The Pashtuns support peace-making talks with the Talibans and do not want to take part in ‘the war against terrorism’; instead, they want to negotiate with Russia and China.
Thus, Russia’s offer to help is attractive to the European members of the NATO treaty who look apprehensively at the prolonging process of peace-making in Afghanistan, where they are threatened by a defeat. Some Western analysts assess that it takes half a million of troops to stabilize the mountainous Afghanistan.
The Russian ambassador with the UN, Vitalij Czurkin, proposed NATO a cooperation of Russia and its allies in the fight against drug trading and smuggling from Afghanistan. The USA does not want such a cooperation, especially with the Cooperation Organization from Shanghai, in which Russian and Chinese are official languages.
The global strategy of the USA does not want an agreement with the Russian-Chinese alliance; on the contrary, they want to use NATO as a political organization against Russia and China. The USA is defending its control over NATO in the XXI century.
France and Germany support good relationship between Russia and the European Union. Recently in Berlin Mrs Merkel has said to the German top military commanders – and in the presence of NATO’s chief commander General Jaap de Hoop Scheffer – that she is against the expansion of NATO over the Ukraine and Georgia, especially before the NATO summit in Bucurest because ‘the countries entangled in regional and internal conflicts cannot be accepted to NATO when there is no unanimity and full support as to it within them.’ As for now Germany actually are blocking the Ukraine’s and Georgia’s access to NATO and act according to the will of Russia.
In the face of Putin’s offer of Russia’s cooperation with NATO in stabilizing Afghanistan it is difficult for the USA to reject that offer, considering American difficulties in Pakistan and in Europe. In the meantime the USA is facing a serious economic crisis and the rising price of fuel, from which Russia is benefiting.
It is not easy for the USA to impose their will on NATO when Russia’s daily fuel export exceeds 1 billion dollars. A standard barrel of crude oil from Ural has exceeded 100 US dollars and is now reaching $110, while the calculation of the Russian budget is based on the price of $65 for a barrel, which strengthens the position of Russia even more.
In the times when Putin was taking over the power, one barrel of oil cost 9 dollars. Due to the rise of demand from China and India as well as the warfare in Iraq, the oil process have drastically gone up. It is possible that – thanks to Putin’s clever policy – Russia will organize a cartel for distribution of petroleum gas from Central Asia. It may be successful despite the neo-conservatist policy of Bush’s government. Russia, Kazakhstan, Uzbekistan and Turkmenistan are planning to sell fuel for the euro not for dollars starting from 2009.
Non-dollar fuel exchange in Teheran is ready for such transactions by now. Meanwhile the exchange rate of the euro exceeded a dollar and a half long ago. And so far the end of the depreciation of the dollar is not to be seen.
The cartel for sale of petroleum gas will strengthen the economic bonds between Russia and Central Asia and will allow Russia to coordinate the strategy of the sale of fuel on the world market, which has a huge importance for such importers as the USA and the European Union. Especially that Russia has managed to block the American project of trans-Caspian pipeline.
At the moment the Russian offer to cooperate with NATO in the stabilizing mission in Afghanistan is hard to reject. It came at the time when the peace-making in Afghanistan by NATO is not going well, and it is logical that France and Germany will want to use that offer.
The political difficulties in Pakistan are strengthening the position of Russia and help in her ambition to become a geo-political partner for the European Union, with Russian participation in the alliance with China and ex-Soviet republics in Central Asia at the same time. Now the Russian help would diminish difficulties in providing supplies to Afghanistan which occurred due to political unrest in Pakistan.
A NATO summit to be held in Bucurest at the beginning of April is coming. We will see if Putin will manage to get approval for his offer. In that way Russia might become the most important global partner for NATO and conveniently stabilize the position of Russia in Europe. It may happen simultaneously with Putin’s arrival at Bucurest to celebrate NATO’s 60th anniversary and to finish up his term as a President of Russia.
By Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Tlumaczenie:
Alex Lech Bajan
CEO
RAQport Inc.
2004 North Monroe Street
Arlington Virginia 22207
Washington DC Area
USA
TEL: 703-528-0114
TEL2: 703-652-0993
FAX: 703-940-8300
sms: 703-485-6619
EMAIL: office@raqport.com
WEB SITE: http://raqport.com
Subscribe to:
Posts (Atom)